(yaoi d18 ) - sweet -

เนื้อเรื่อง

- sweet -

"เคียวย๊าาาาาาาาา" เสียงตะโกนเรียกดังลั่นดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ เรียกให้ดวงหน้าสวยของเจ้าของชื่อต้องขมวดมุ่นอย่างขัดใจ คนไม่กลัวตายที่กล้าเรียกเขาอย่างนี้มีชื่อเขาอย่างนี้มีแค่คนเดียว...ไอ้บ้าหัวทองนั่น...

"อะไร!?" หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริเตรียมประเคนทอนฟาให้กับผู้มาใหม่
 
"เคียวยะนี่ล่ะก็ ทำเป็นเย็นชาไปได้นะ วันวาเลนไทน์ทั้งทีไม่มีช๊อคโกแลตให้ฉันสักแท่งหรือไง" ดีโน่ส่งสายตาวิ้งๆไปให้ฮิบาริมองผู้มาเยือนด้วยสายตาที่แค่มองก็สามารถฆ่าคนได้

“มีแต่ทอนฟา จะลองชิมดูไหม” ท่านฮิบะผู้อยู่ในอารมณ์ฆาตกรของเราก็ยังคงขู่ฆ่าคนตรงหน้าต่อไปและแน่นอน หัวหน้าแก๊งสุดรั่วก็ยังคงยิ้มร่าอยู่เหมือนเดิม

“จ้า~ถ้าเคียวยะให้ล่ะก็อะไรฉันก็ไม่ขัดหรอกน๊า~”

“งั้นก็ไปเกิดใหม่ซะไป๊” ทอนฟาของหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริฟาดเปรี้ยงลงไปบนหัวของคนไม่กลัวตายทันที

“หึๆ ยังอ่อนๆน่าเคียวย... อ๊ะ ว๊าก!”

ตุบ! ตับ! โครม! เคร้ง!!!!!! บอส!
พูดยังไม่ทันขาดคำบอสใหญ่ผู้ขาดลูกน้องแล้วทำอะไรไม่เป็นของเราก็สะดุดแส้ที่ตัวเอาเอาออกมารับทอนฟาของคนรัก(?) สะดุดตกบันไดดาดฟ้าลงไปกองอยู่ที่ชานบันไดเสียแล้ว

โรมาริโอ้รีบเข้ามาดูอาการเจ้านายตนทันที 
 “อ๋อย~เคียวย๊าาาาา ทำไมโหดร้ายกับฉันอย่างนี้อ่ะ”
แต่ดูท่าคนเจ็บจะยังไม่สำนึกว่าตกบันไดลงมาเพราะความปัญญาอ่อนของตัวเอง ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายใจร้าย

ปึด!เครื่องหมายโกรธปรากฎขึ้นมาเต้นตุ๊บๆอยู่บนขมับของฮิบาริ

หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบปรายสายตาเหยียดหยามไปยังดีโน่ก่อนกระโดดตามลงไปตื๊บซ้ำเพื่อความสะใจ แล้วเดินหายลับไปยังห้องรับแขกซึ่งตนยึดเป็นห้องของตัวเอง

“แง๊~~เคียวยะ อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยย”ดีโนส่งเสียงโหยหวนตามไป และแน่นอนว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มความโมโหให้ร่างบางที่เดินหนีไปเท่านั้นเอง

“โธ่ ไม่มีช๊อคโกแลตให้ก็ไม่เห็นต้องอายจนหนีไปเลยนี่นา” มนุษย์สุดรั่วแห่งคาบัคโรเน่ก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองต่อไปตามประสาคนที่สมองมีรูรั่ว

ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามฮิบะไปโดยมีสัญลักษณ์ทางการค้าเป็นเสียงตะโกนโหยหวนว่า...

“เคียวย๊าาาาาาาา”

-----------------------------

ปึ้ง! โครม!

ประตูห้องรับแขกเปิดผางออกมาด้วยอารมณ์โกรธของท่านฮิบะ ออร่าสีดำทะมึนขยายตัวอยู่เบื้องหลัง พร้อมทั้งซาวด์เอฟเฟคหนังผีสุดหลอนเป็นส่วนประกอบ ส่วนตรงหน้าเป็นดีโน่ที่วิ่งชนประตูทรุดอยู่แทบเท้า

“ยังเจ็บตัวไม่พอรึไง” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรงของฮิบาริดังขึ้น เรียกให้สายตาของคนเจ็บต้องเงยขึ้นไปมอง

“เปล่าจ๊ะ แค่จะตามมาบอกว่าแค่ไม่มีช็อคโกแลตให้เค้าน่ะ ไม่ต้องอายขนาดนั้นก็ได้นะตัวเอง  เรื่องแค่นี้น่ะเค้าไม่ถือหรอก” แน่นอนว่าม้าพยศของเราก็ยังคงคิดเข้าข้างตัวเองแบบสุดกู่อยู่

ดีโน่ลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ เช็ดเลือดบนหน้าผากออกแล้วยิ้มร่า

“เรื่องที่จะพูดมีเท่านี้ใช่ไหม”

“เปล่าจ้า เค้ายังมีเรื่องจะพูดอีกเยอะเลยล่ะ ยังไม่ได้บอกรักเคียวยะเลยนี่นา”

“เหรอ งั้นเสียใจด้วยนะ”

“เสียใจเรื่องอะไรเหรอ?”

“เสียใจที่ต้องตายโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาในสมองไง”
พูดจบทอนฟาก็ฟาดเข้ามาเต็มๆหน้าเป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้เพราะเยอะมาก แล้วร่างของหัวหน้าแก๊งคาบัคโรเน่ก็ลงไปนอนกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง

“อย่าได้โพล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สองล่ะ”

 ปึ้ง!

“ฮึก...ฮึก...แง๊~ โรมาริโอ้ ทำไงดีอ่ะโดนเคียวยะโกรธเอาซะแล้วล่ะ” ดีโน่ผุดลุกขึ้นมาจากสภาพจมกองเลือด แล้วเริ่มโวยวายกับลูกน้องคนสนิทที่เข้ามาช่วยพยุงทันทีที่โดนหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริปิดประตูใส่

สิ่งที่ได้รับกลับมาคือหน้าตาเหนื่อยใจปนสงสารของโรมาริโอ้

“โอ๊ย ดูสิช็อคโกแลตหักหมดแล้วเนี่ย สงสัยวันนี้จะโดยเคียวยะฟาดบ่อยไปซะแล้วแฮะ”

“งั้นก็ไปซื้อใหม่สิครับบอส” โรมาริโอ้เสนอ

“ไม่ได้หรอกโรมาริโอ้ ก็ชิ้นนี้ฉันทำเองนี่นา จะไปหาซื้อที่ไหนก็คงจะหาไม่ได้หรอก อุตส่าแอบทำตอนไม่มีใครเห็นเชียวนา”
ดีโน่บ่นเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่โรมาริโอ้อยู่ในอาการทึ่งสุดขีด บอสของเขาทำอาหาร!!!!! แถมยังทำตอนที่ไม่มีลูกน้องอยู่ด้วยอีกต่างหาก!!!!!!

‘แล้วมันจะกินได้ไหมครับบอสสสสสสสสส’

“เอาเหอะ วันนี้เรากลับกันก่อนแล้วกันนะ ฉันไม่อยากให้เคียวยะอารมณ์เสียในวันวาเลนไทน์น่ะ”

--------------------

รำคาญ...

น่ารำคาญสิ้นดี....

ทำไมวันนี้บรรยากาศมันถึงอบอวลไปด้วยความรักอย่างนี้

คนสุมหัวกันให้เต็มพรึดไปหมด

คันมืออยากซัดคนชะมัด

นี่คือความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวของหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบ ฮิบาริ เคียวยะ

ตอนเช้าว่ารำคาญแล้วที่เจ้านั่นมาวุ่นวายถามหา ช็อคโกแลตอะไรนั่น
แต่พอหมอนั่นกลับไปแล้ว ทำไมมันถึงได้หงุดหงิดกว่าเดิมนะ

"คุซาคาเบะ"ฮิบาริตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทซึ่งเขาแน่ใจว่าต้องคอยรับคำสั่งอยู่แถวนั้นแน่ๆ

"ครับ มีอะไรหรือครับ คุณเคียว" คุซาคาเบะรับคำอย่างแข็งขัน

"เจ้าหัวทองนั่นกลับไปรึยัง"

"ครับ กลับไปเมื่อสักครู่นี่เองครับ"

"ดี! ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ไม่ต้องตามมาล่ะ"ฮิบาริสั่งก่อนจะกระโดดหายออกไปทางหน้าต่าง

-----------------------------

บรรยากาศในเมืองอบอวลไปด้วยความรัก ร้านค้าต่างๆในย่านร้านค้าต่างประดับประดาร้านของตนด้วยหัวใจดวงเล็กๆหลากหลายสีสัน

ร่างบางของฮิบาริเดินผ่านทางเดินในย่านร้านค้าซึ่งยามนี้โล่งว่าปกติเนื่องจากยังอยู่ในเวลางานด้วยอารมณ์หงุดหงิดอันไร้เหตุผล

เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านขายขนมร้านดังของเมือง

ดวงตาสีเทาดำจ้องมองเข้าไปในร้านอย่างครุ่นคิด

'คุ้นๆเหมือนเจ้าหมอนั่นจะบอกว่าอยากได้ช็อกโกแลตสินะ'
ฮิบาริพึมพำกับตัวเองเบาๆ ในขณะที่เท้าร่างบางก้าวตรงไปยังประตูทางเข้าร้านอย่างไม่รู้ตัว

10นาที ผ่านไป.......
 ฮิบาริยังคงยืนอยู่ที่เดิม

20นาทีผ่านไป........(ไม่มีใครไล่เพราะเป็นช่วงที่ไม่ค่อยมีลูกค้า)
มือเรียวก็ยกขึ้นสัมผัสบานประตู

แต่ยังไม่ทันที่จะผลักเปิดเข้าไปในร้าน ร่างบางก็ชะงัก หมุนตัวกลับออกมาแล้วก้าวฉับๆตรงไปยังร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ฮิบาริก้าวยาวๆผ่านชั้นวางสินค้าต่างๆอย่างรวดเร็ว คว้าเอาช็อคโกแลตสำเร็จรูปที่วางอยู่บนชั้นอย่างไม่สนใจจะเลือก จ่ายเงิน แล้วเดินทางกลับโรงเรียนโดยทันที

------------------------------

ปึง!

ประตูห้องกรรมการรักษาระเบียบถูกปิดลงอย่างแรงตามระดับความหงุดหงิดของผู้เป็นเจ้าของห้อง
ที่ยังคงหงุดหงิดอยู่ทั้งๆที่เพิ่งอัดคนที่บังอาจเห็นเขาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อตอนที่เข้าไปซื้อช็อคโกแลตไปราวๆครึ่งโหล

ถุงใส่ช็อคโกแลตถูกโยนอย่างไม่ใส่ใจลงบนโต๊ะเล็กในห้องรับแขก
ส่วนคนหงุดหงิดก็กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาใกล้ๆอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่ดวงตาสีเทาดำจะเเหลือบไปเห็นกล่องรูปหัวใจสีแดงกล่องเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะ กล่องถูกผูกด้วยริบบิ้นสีทองเป็นโบว์เบี้ยวๆเพราะคนผูกไม่ค่อยสันทัดเรื่องพวกนี้ และแนบไว้ด้วยจดหมายสีชมพูฉบับเล็กๆ ที่จ่าหน้าถึง ฮิบาริ เคียวยะ

ฮิบาริ หยิบจดหมายขึ้นมาอ่านด้วยความไม่สบอารมณ์
ใครกันที่ไม่กลัวตายกล้าเข้ามาในห้องของเขา

ถึงเคียวยะ
          
ฉันขอโทษที่ทำให้นายรำคาญนะเคียวยะ แต่อยากให้นายรู้ไว้ว่าฉันรักนายนะ เพราะนายไม่ยอมให้ช็อคโกแลตฉัน ดังนั้นฉันจะเป็นคนให้นายเอง และเพราะนายไม่ยอมบอกรักออกมาตรงๆ ฉันจึงจะบอกรักแทนในส่วนของนายด้วย

                                                                                                                                                                           รัก
                                                                                                                                                                          ดีโน่
ปล.ช็อคโกแลตนั่นฉันทำเองนะ กินให้อร่อยล่ะ

"เจ้าบ้านั่น..."ฮิบาริพึมพำ ดวงตาสีเทาดำเลื่อนจากจดหมายไปยังกล่องสีแดงสดที่วางอยู่บนโต๊ะ

มือบางบรรจงแกะริบบิ้นที่พันอยู่และเปิดฝากล่องออกอย่างทะนุถนอม เผยให้ช็อคโกแลตชิ้นเบี้ยวๆที่ดูท่าคนทำจะทำได้สุดความสามารถแค่นี้เรียงอยู่เต็มกล่อง
ฮิบาริหัวเราะหึ ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตเบี้ยวๆของดีโน่ขึ้นมาชิ้นหนึ่งและกัดเข้าปาก

รสหวานแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น

ความอบอุ่นเป็นรสสัมผัสแรกที่ฮิบาริรู้สึกได้จากช็อกโกแลตหวานเลี่ยนปานน้ำตาลก้อนเพียวๆของดีโน่

รสสัมผัสที่ตามมาคือความรัก...

และสุดท้ายตือความห่วงใย...

"หวานชะมัด" ฮิบาริพึมพำ รอยยิ้มอันหาได้ยากยิ่ง(นอกจากรอยยิ้มเวลาขย้ำคน)ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากได้รูปของหัวหน้าคนสำคัญของกรรมการรักษาระเบียบ

"แต่ฉันก็ชอบนะ..."

----------------------

วันต่อมา

"อ้าว? เคียวยะ ไปไงมาไงถึงมาหาฉันถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย"ดีโน่ทักทายอย่างร่าเริง เมื่อเห็นหน้าของคนที่มาปลุกเขาถึงที่พักของแก๊งในญี่ปุ่นแต่เช้าแบบนี้

"อ้อ!รู้แล้ว คิดถึงฉันใช่ไหมล่ะ"มนุษย์สุดรั่วอย่างดีโน่ก็ยังคงรั่วอยู่เหมือนทุกวัน
ในขณะที่ท่าฮิบะของเราเริ่มส่งรังสีฆ่าฟันออกมารอบๆตัว มือเรียวสะบัดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่ดีโน่รีบยกมือขึ้นมาป้องกันส่วนหัวที่คาดว่าจะเป็นเป้าหมายของทอนฟาด้วยความเคยชิน(โดนฟาดซ้ำซากจนกลายเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติไปแล้ว)

แต่สิ่งที่กระทบฝ่ามือกลับเป็นถุงร้านสะดวกซื้อถุงหนึ่งเท่านั้น ดีโนเปิดถุงออกดูด้วยความแปลกใจ แล้วก็พบช็อคโกแลตแท่งที่หาได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อแท่งหนึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ที่ก้นถุง

ฮิบาริหันหลังทำท่าจะเดินกลับพร้อมกับกล่าวดักคอราวกับว่ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะถามคำถามของคำตอบนี้

"อย่าเข้าใจผิดล่ะ นั่นแค่ตอบแทนช็อคโกแลตที่นายให้ฉันมาเมื่อวานเท่านั้น ฉันไม่อยากเป็นหนี้ใคร"
ฮิบาริก้าวฉับๆกลับไปอย่ารวดเร็วด้วยใบหน้าที่จับสีแดงเรื่อด้วยความเขินอาย แต่ก็ต้องหันหลังกลับมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของดีโน่

"จ้าๆ ขอบคุณนะ....ที่รัก..."

ปึด!เส้นเลือดผุดขึ้นที่ขมับของฮิบาริ

"เรียกใครว่าที่รักกันฮะ!!! เจ้าคนสมองรั่ว!"
และแล้วบอสแห่งแก๊งคาบัคโรเน่ก็ต้องลงไปนอนจมเลือดหัวตัวเองบนพื้นอีกครา....
หากแต่ต่างกันอยู่สักหน่อยตรงที่ว่า...
ครั้งนี้โดนฟาดเพราะความอายของคนที่รัก...
ไม่ใช่ความหงุดหงิดอย่างที่เป็นมาทุกครั้ง...

- fin. -